Goodnight Saigon
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
15 Maart 2016 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Ik kijk al weken uit om dit zeer culturele land met een heel rijke historie te ontdekken!
De verhalen die ik over Vietnam - en dan met name HCMC - hoorde, zijn bizar. En na slechts een uur hier, kan ik zeggen: Saigon IS bizar! Alleen al de duizenden toeterende scooters die kruislings door smalle straatjes rijden, maken je al bijna gek!
Maarja, mijn laatste dagen in Phnom Phen waren ook bizar.
Na een paar dagen leerde ik Phnom Phen echt kennen, en dat is niet op een positieve manier.
Ik snap nu waarom mensen zeggen dat je hier alert moet zijn (en dat mijn tuktukdriver continu zei dat ik mijn tas goed vast moest houden).
Een paar voorbeelden:
- Kleine kinderen proberen armbandjes te verkopen en doen alsof ze geen huis hebben;
- Moeders doen hetzelfde: bedelen om geld en eten terwijl ze zichzelf prima kunnen redden;
- Een jongen uit mijn hostel kwam op een middag panisch binnen: hij dacht een normaal gesprek te hebben met iemand, totdat hij er later achter kwam dat zijn telefoon was gestolen;
- Verminkten of slachtoffers van ontplofte mijnen(lees: mensen zonder ledematen) proberen geld van toeristen te krijgen;
Ikzelf ben 2 dagen voor ik de hoofstad verliet zo'n beetje ontvoerd door een tuktukdriver. Hij zou me afzetten bij een kroeg en zou me daarna weer ophalen. Tot op dat moment voelde ik me nog niet heel erg ongemakkelijk (ondanks dat hij me net iets te lang aankeek), dus ik liet me afzetten (nouja, ik mocht mezelf afzetten, want hij liet me een stukje in zijn tuktuk rijden!!!). Maar in plaats van dat hij wegging, liep hij met me mee en viel me lastig: hij zei dat hij verliefd was, met me wilde trouwen en probeerde me te zoenen. Reden genoeg om hem te vragen me naar huis te brengen, maar dat wilde hij eerst niet. Pas na 10 minuten zei hij dat hij me naar huis zou brengen, maar in plaats daarvan bracht ie me naar een afgelegen straat om een biertje te drinken bij een straattentje met niet-Engels-pratende locals ("This is my girlfriend", was het enige dat ik verstond). Omdat het in Azië not-done is dingen te weigeren en ik me zelf niet (verder) in gevaar wilde brengen, nam ik het biertje aan en stapte vervolgens op om een andere chauffeur te vinden. De 4 tuktukdrivers die ik aansprak merkten dat er iets niet in de haak was (waarschijnlijk omdat ik zelf stond te trillen op mn benen), antwoordden dat ze te druk waren en verlieten me vervolgens. Daar stond ik dan. Ik had geen idee waar ik was en de enige tuktukdriver die nog in de buurt was, was die gestoorde gek.
Omdat ik hem ontzettend voor schut had gezet door de 4 tuktukdrivers te vertellen dat hij me lastig viel en ik niet wilde dat hij me thuis zou brengen, zei hij dat ik in moest stappen: hij zou me naar huis brengen. Ik wist dat Aziaten ontzettend beledigd en op hun tenen getrapt zijn als ze hun gezicht verliezen, dus in paniek naar de andere tuktukdrivers lopen, was waarschijnlijk de druppel voor hem geweest.
Ik dreigde dat ik naar de politie zou gaan als hij me nu niet echt naar huis zou brengen, ookal wist ik dat de politie corrupt was en hoogstwaarschijnlijk niks voor me zou doen. Hij was ontdaan en zei (nogmaals) dat hij me thuis zou brengen.
Ik stapte in, nog steeds op mn hoede. Na een paar minuten in de tuktuk zag ik weer wat herkenningspunten en wist ik dat we in de buurt waren. Gelukkig wist ik welke afslag hij moest nemen om bij mn hostel te komen, want weer probeerde hij het afzetten uit te stellen: hij reed gewoon door!
"You have to go back, you missed it!"
"I know"
"So turn, otherwise I'll jump!"
Hij draaide, maar weer reed hij gewoon de juiste afslag voorbij.
Toen was het genoeg. Ik stond op en wilde springen, maar toen hij dat zag stopte hij (gelukkig).
Ik drukte hem wat dollars in zijn handen en zei dat ik verder zou lopen. Eindelijk was ik thuis en voelde ik me weer veilig.
Ik heb me tot dat moment nog niet onveilig gevoeld op mijn reis, maar toen was ik echt bang. Gelukkig heb ik 24/7 mijn zakmes bij me, dat stelde me enigszins gerust. Ik was echt in staat om hem iets aan te doen.
We hadden echter eerder die avond afgesproken dat hij de volgende ochtend om 10 uur bij mn hostel zou zijn, om me naar de Vietnamese ambassade te brengen. Die ochtend heb ik de aardige eigenaar van mn hostel ingelicht en hem gevraagd geen informatie over mij te verstrekken tegenover wie dan ook. Hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken: hij zou zorgen dat ik veilig was.
Om 9.45 uur ben ik snel naar de tuktukdriver gegaan die me een paar dagen eerder naar de killing fields en de s21 had bracht. Ondanks dat ik niet meer wist wie ik wel en niet kon vertrouwen, wist ik dat ik me bij hem geen zorgen hoefde te maken over mijn veiligheid.
Ja, de laatste dag in Phnom Phen voelde ik me niet meer op mn gemak. Ik was ook blij dat dit gebeurde op een van mn laatste dagen in Cambodja: als dit in het begin gebeurd was, terwijl ik nog van alles wilde zien hier, was mijn hele beeld van Cambodja anders (verpest) geweest. Nu kan ik nog met een glimlach terugdenken aan mijn tijd hier, ondanks deze bizarre en vooral heftige avond. Ach, ik heb in ieder geval een cursus tuktukrijden gehad!
Nu dus maar heel hard genieten van mijn tijd hier in Vietnam! Gelukkig is hier geen tuktuk te bekennen, alleen motortaxi's - scootertaxi's -. Same same, but different (zoals ze hier in Azië altijd zeggen)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley